Leningrad, ówcześnie 2,9 milionowe miasto położone między Zatoką Fińską a jeziorem Ładoga, oddalone w 1941 roku o około 100 km od granicy z Finlandią, było obok zajęcia Moskwy i Kaukazu jednym z trzech głównych celów niemieckiej operacji „Barbarossa”.
Zadanie zdobycia miasta otrzymała Grupa Armii „Północ” pod dowództwem feldmarszałka Wilhelma von Leeba, w której skład wchodziły 16. Armia (gen. Busch), 18. Armia (gen. von Küchler) oraz 4. Grupa Pancerna (gen. Höpner).
Pierwotnie z wojskami niemieckimi miały współpracować oddziały fińskie, które jednak z rozkazu fińskiego dowództwa 1 września 1941 roku, po wyzwoleniu terytorium utraconego podczas wojny zimowej, zatrzymały się na linii granicy fińsko-radzieckiej sprzed wojny, co spowodowało, iż Leningrad nie został okrążony ze wszystkich stron.
W styczniu 1943 roku podczas operacji „Iskra” oddziałom radzieckim udało się przebić przesmyk wzdłuż południowego brzegu jeziora Ładoga, dzięki któremu dostawy zaczęły docierać drogą lądową i sytuacja w Leningradzie znacząco się poprawiła (zob. Korytarz Śmierci). Wznowienie ofensywy latem nie przyniosło Sowietom większych sukcesów.
W styczniu 1944 roku radzieckie dowództwo planowało ofensywę która miała przerwać oblężenie, ostatecznie odrzucając Niemców od miasta.
Wojska frontów mających wziąć udział w operacji otrzymały bardzo trudne zadania do wykonania. Teren, na którym miały walczyć, był błotnisty, pokryty w większości lasami. Sieć dróg zaś - rzadka i dobrze strzeżona przez niemieckie węzły ogniowe. W dodatku grudzień 1943 i początek 1944 nie były zbyt mroźne, przez co rzeki i jeziora pokrywała jedynie cieńka warstwa lodu, nienadająca się do przeprawy czołgów i ciężkich dział. Błota pokryła także cieńka skorupa lodowa, uniemożliwiająca przechodzenie nawet pojedynczym żołnierzom. Gdyby jednak nacierające wojska przedarły się przez te tereny, to natknęłyby się na głęboki, 20-30 km pas obrony niemieckiej, mocno nasycony umocnieniami. Na każdym kilometrze znajdowało się kilkanaście bunkrów ogniowych, częściowo żelbetowych. Fortyfikacje ciągnęły się od Zatoki Fińskiej aż po jezioro Ilmeń. Linię te dowództwo niemieckie nazwało Wałem Północnym i uważało ją za nie do przebycia.
Wojska frontów mających wziąć udział w operacji otrzymały bardzo trudne zadania do wykonania. Teren, na którym miały walczyć, był błotnisty, pokryty w większości lasami. Sieć dróg zaś - rzadka i dobrze strzeżona przez niemieckie węzły ogniowe. W dodatku grudzień 1943 i początek 1944 nie były zbyt mroźne, przez co rzeki i jeziora pokrywała jedynie cieńka warstwa lodu, nienadająca się do przeprawy czołgów i ciężkich dział. Błota pokryła także cieńka skorupa lodowa, uniemożliwiająca przechodzenie nawet pojedynczym żołnierzom. Gdyby jednak nacierające wojska przedarły się przez te tereny, to natknęłyby się na głęboki, 20-30 km pas obrony niemieckiej, mocno nasycony umocnieniami. Na każdym kilometrze znajdowało się kilkanaście bunkrów ogniowych, częściowo żelbetowych. Fortyfikacje ciągnęły się od Zatoki Fińskiej aż po jezioro Ilmeń. Linię te dowództwo niemieckie nazwało Wałem Północnym i uważało ją za nie do przebycia.
