Pas główny ciężko przypisać do kategorii umundurowania czy też wyposażenia - był on bowiem zarówno elementem munduru służbowego , jak i podstawowym elementem munduru polowego, na nim mocowano oporządzenie (chlebak, ładownice, bagnet, pokrowiec na łopatkę).
1942. Typowa wojenna produkcja.
1942. Zawinięta końcówka pasa oraz przeszycie mocujące język do regulacji.
1942. Dobrze widoczna grubość pasa.
1942. Skórzany język oraz stalowy hak.
po 1943. Przykład pasa bez języka.
Z rozpoczęciem działań w Afryce zaczęto wprowadzać pasy parciane, jako zastępcze były używane również długo po niemieckiej kapitulacji w Afryce. Wykonywane były z grubej party szerokiej na 45mm. Tak samo jak w pasach skórzanych, na jednym z końców zaszywany był hak - ten jednak zawsze był stalowy i dodatkowo innego typu, niż w pasach skórzanych. Parta w miejscu cięć, była obszywana maszynowo cienką dratwą co zapobiegało pruciu się party. Pasy tropikalne posiadały parciany język z wyciętymi i obszywanymi dziurkami. Późnowojenne pasy zastępcze miały język skórzany i kolor zbliżony dużo bardziej do musztardy w przeciwieństwie do wczesnych pasów, których kolor był bardziej oliwkowy.
1942. Język parciany.
1942. Charakterystyczny oliwkowy kolor.
1942.Przeszycia tak jak w wersji skórzanej wykonane grubą naturalną dratwą.
1942. Stalowy hak.
1942. Końcówka pasa.
Różne daty produkcji. Języki w pasach parcianych. Po skrajnej lewej wersja późnowojenna ze skórzanym językiem.
